این روزها، از قرار روز تولد وبلاگ های فارسی است و دوستان بلاگر از چپ و راست برای یک دیگر کوکاکولاو پپسی کولا باز می کنند و این روز تولد را به یک دیگر تبریک می گویند. اتفاقا این کار خیلی هم خوب است. ادعا بر این است که از کمک به دموکراسی تا آموزش، حوزه ای نیست که که این امکان جدید به آن کمک نکرده باشد. این هم باشد. بالای سر ما. با این همه، از ادعاهای زیادی تعدادی از این دوستان وبلاگ نویس در می گذرم ولی نکته ای که تا جائی که من دیده ام انعکاسی نداشته است، تداوم همان باورهای عهد دقیانوسی ما در این پوشش جدید است.
- چون به نگرش کار دارم نه شخص، نمونه مشخص نمی دهم. ولی دیده ام مواردی که دوستان بلاگر بدون احساس ذره ای مسئولیت بر کسی که بااو اختلاف نظر دارند، افترا بسته اند. اگر «رژیمی» نخوانده باشندش، « تهمت» های دیگری براو بسته اند. بیاموزیم و دراین روزبا یک دیگر عهد کنیم که از این کارها نکنیم.
- کم نیستند دوستان وبلاگ نویسی که اگر چه مطلب می نویسند ولی کامنت دونی خود را بسته اند. تو گوئی انگار، تنها « رسالت» تاریخی شان ارشاد دیگران است و دیگران غلط می کنند اگر بخواهند در باره نوشته شان اظهار نظر بکنند. از منظری که من به دنیا می نگرم، این کار این دوستان در گوهر، کوششی برای سانسور نظریات دیگران است. درچهارمین سالگرد وبلاگ نویسی، عهد کنیم که کامنت دونی وبلاگ مان باز بماند تا بازدید کنندگان اگر نظری دارند آن را ابزار کنند.
- برای این که به این گونه دوستان، بی انصافی نکرده باشم، باید توجه شما را به ماهیت بعضی از این کامنت ها هم جلب کنم. نه فقط درخیلی از موارد، سرشار از زشت زبانی اند بلکه درموارد زیادی، بیان بیرونی همان دیدگاه تاریخی ما هستند که هرکس که چیزی به غیر از باورهای من نوعی را به زبان بیاورد به یک معنا، از دید « من»، « واجب القتل» می شود. نه فقط دشنام و ناسزا می دهند که حتی در مواردی « تهدید» هم می کنند. نمی دانم چرا این نگرش را به شدت ترین زبان محکوم نمی کنیم. بستن کامنت دونی، کوتاه آمدن در برابر این دیدگاه عهد دقیانوسی ماست. عهد کنیم این کار را نکنیم.
- یک نکته دیگر هم که به آن اشاره نمی شود « ستمی» است که به زبان فارسی می شود. دلیل اش را نمی دانم ولی غلط نویسی و بد نویسی فارسی، یکی از مسایلی است که به آن کمتر توجه می شود. به وبلاگ نویسان نسل دوم و سوم ایرادی نیست اگر فارسی را درست ننویسند ولی، شماری دیگر که سنی از آنها گذشته است هم، فارسی را به شیوه ای می نویسند که نه فارسی دان انگلیسی ندان آن را می فهمد و نه انگلیسی دان، فارسی ندان. دوستان، بیائید عهد کنیم به زبان فارسی که « شکر است» بیش از این ستم نکنیم.
با این همه، تولد وبلاگ های فارسی بر همه بلاگرهای فارسی زبان، چه آنها که با آنها موافقم و چه آنها که فشار خونم را بالا می برند، مبارک باشد.
- چون به نگرش کار دارم نه شخص، نمونه مشخص نمی دهم. ولی دیده ام مواردی که دوستان بلاگر بدون احساس ذره ای مسئولیت بر کسی که بااو اختلاف نظر دارند، افترا بسته اند. اگر «رژیمی» نخوانده باشندش، « تهمت» های دیگری براو بسته اند. بیاموزیم و دراین روزبا یک دیگر عهد کنیم که از این کارها نکنیم.
- کم نیستند دوستان وبلاگ نویسی که اگر چه مطلب می نویسند ولی کامنت دونی خود را بسته اند. تو گوئی انگار، تنها « رسالت» تاریخی شان ارشاد دیگران است و دیگران غلط می کنند اگر بخواهند در باره نوشته شان اظهار نظر بکنند. از منظری که من به دنیا می نگرم، این کار این دوستان در گوهر، کوششی برای سانسور نظریات دیگران است. درچهارمین سالگرد وبلاگ نویسی، عهد کنیم که کامنت دونی وبلاگ مان باز بماند تا بازدید کنندگان اگر نظری دارند آن را ابزار کنند.
- برای این که به این گونه دوستان، بی انصافی نکرده باشم، باید توجه شما را به ماهیت بعضی از این کامنت ها هم جلب کنم. نه فقط درخیلی از موارد، سرشار از زشت زبانی اند بلکه درموارد زیادی، بیان بیرونی همان دیدگاه تاریخی ما هستند که هرکس که چیزی به غیر از باورهای من نوعی را به زبان بیاورد به یک معنا، از دید « من»، « واجب القتل» می شود. نه فقط دشنام و ناسزا می دهند که حتی در مواردی « تهدید» هم می کنند. نمی دانم چرا این نگرش را به شدت ترین زبان محکوم نمی کنیم. بستن کامنت دونی، کوتاه آمدن در برابر این دیدگاه عهد دقیانوسی ماست. عهد کنیم این کار را نکنیم.
- یک نکته دیگر هم که به آن اشاره نمی شود « ستمی» است که به زبان فارسی می شود. دلیل اش را نمی دانم ولی غلط نویسی و بد نویسی فارسی، یکی از مسایلی است که به آن کمتر توجه می شود. به وبلاگ نویسان نسل دوم و سوم ایرادی نیست اگر فارسی را درست ننویسند ولی، شماری دیگر که سنی از آنها گذشته است هم، فارسی را به شیوه ای می نویسند که نه فارسی دان انگلیسی ندان آن را می فهمد و نه انگلیسی دان، فارسی ندان. دوستان، بیائید عهد کنیم به زبان فارسی که « شکر است» بیش از این ستم نکنیم.
با این همه، تولد وبلاگ های فارسی بر همه بلاگرهای فارسی زبان، چه آنها که با آنها موافقم و چه آنها که فشار خونم را بالا می برند، مبارک باشد.
0 نظر:
ارسال یک نظر